കവിത - കൃഷ്ണ

കൃഷ്ണ

മേഘവര്‍ണ്ണ നീയെന്നു കേള്‍ക്കെ

പണ്ട് ആര്‍ത്തലച്ചു പെയ്യാറുണ്ട്...

ഗോപീവല്ലഭനായ കണ്ണനും കരി-

നീലവര്‍ണ്ണമെന്നാശ്വസിക്കാറുണ്ട്...

ഏഴഴകാര്‍ന്ന എണ്ണകറുപ്പിന്റെ

ചാരുതയോര്‍ത്ത് അഭിമാനിക്കാറുണ്ട്...

വീണ്ടും, ആരൊക്കെയോ പറയുന്നു

വെളുപ്പാണ് സൗന്ദര്യമെന്ന്,

കറുപ്പാണ് വൈകൃതമെന്ന്,

നിറമില്ലാത്തത് പോരായ്മയെന്ന്,

ഒരിക്കലും കറുത്തവളെ കെട്ടാന്‍

ആണായൊരുത്തനും വരില്ലെന്ന്...

കമ്പോളങ്ങളില്‍ വെളുത്തമേനി-

ക്കുള്ളിലെ കറുത്ത മനസ്സുകള്‍

കാളക്കൂടം ചർദ്ദിക്കുമ്പോള്‍

കൃഷ്ണയ്ക്ക് വീണ്ടും മനസ്സു നോവുന്നു...

മിഴികള്‍ ആര്‍ത്തലച്ചു പെയ്യുന്നു

കെട്ടാപ്പെണ്ണായ് പുര നിറയുന്നു...